قطران تبریزی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۱۴۲ - در مدح ابوالمعمر

باد نوروزی همی بر گل بدرد پیرهن

لاله را کرد ابر آزاری پر از لؤلؤ دهن

لاله گویی از سرشگ ابر دارد مرسله

ابر بر چرخ از سواد لاله دارد پیرهن

بوستان چون بزمگاه و سرو بن چون نیستان

شاخ گل چون میگسار و فاخته چون رود زن

بر چمن بارد ستاره هر سحرگه از فلک

بر فلک تازد شکوفه هر شبانگه از چمن

بر سمن عنبر فشاند هر نفس باد صباد

بر چمن لؤلؤ فشاند هر زمان شاخ سمن

آن پراکنده بنفشه بنگری بر شنبلید

وآن پراکنده شقایق بنگری بر نسترن

این یکی ماند چو بر چهر شمن پیش صنم

وآندگر ماند چو بر چهر صنم اشگ شمن

از پرند گونه گونه باغ گشته چون طراز

باد غارت کرده گوئی ملک خر خیز و ختن

عاشقان هر سو میان باغ کرده بزمگاه

همچو ملک شهریار از فر خورشید ز من

بوالمعمر قاسم آن کز وی همی قسمت رسد

نیکخواهانرا نشاط و بدسگالاتنرا محن

کف او دینار بخش و تیغ او کشورستان

رای او بدخواه بند و عزم او لشگرشکن

از کرم خواهد نشاط خویشتن با دیگران

وز سخا خواهد نشاط دیگران با خویشتن

تا نباید درد یار دشمنانش رود ساز

تا نباید در زمین دوستانش گورکن

زائران دست رادش را فلک زیبد بساط

کشتگان تیغ تیزش را زمین شاید کفن

ممتحن گردد ز کف او بساعت شادمان

شادمان گردد ز تیغ او بساعت ممتحن؟

گر نمیخواهی که گردد بخت با تو مستمند

ور همیخواهی که گردد سعد بر تو مفتتن

خاک پای اسب او چون سرمه اندر چشم کش

گرد شادروان او چون عنبر اندر تن بتن

گر کمان با دست او گه گه نگشتی متصل

کرمجن با تیغ او گه گه نگشتی مقترن

تیر او را بیش بایستی بروزی صد کمان

تیغ او را بیش بایستی بروزی صد مجن

تاج خاقانرا کند از نعل اسبش تاج ساز

نعل اسبش را زند از تاج خاقان نعل زن

گر مجن دارد نباید پیش او هرگز سنان

ور سنان دارد نباید پیش او هرگز مجن

مکر و فن بسیار دارد در همه کاری ولیک

روز بخشیدن نداند هیچگونه مکر و فن

جز بشعر من ندارد میل هرگز رای او

جز برای او نیاید نیک هرگز شعر من

تا شجن باشد همیشه بر دل و جان شمن

تا طرب باشد همیشه در دل و جان و تن

دشمنانش را شجن باشد همیشه بی طرب

دوستانش را طرب باشد همیشه بی شجن