مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۴

هر کو ز ملوک عصر بیگانه نشست

در آتش اندوه چو پروانه نشست

زودا که چو سایه خاک درها بوسد

آن کس که چو سایه در بن خانه نشست