مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » ترکیبات » شمارهٔ ۱۷

ای که موج سینه تو غوطه دریا دهد

پرتو طبعت فروغ عالم بالا دهد

گر ضمیر غیب دان تو براندازد تتق

بس که تشویر عروس قبه خضرا دهد