مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۹

با سر زلف تو مرا کار به جایی نرسد

درد مرا گر تو تویی از تو دوایی نرسد

از تو هر آن روز که من گل به وفا می طلبم

شب نرسد تا به دلم خار جفایی نرسد

در غم آنم که شود عمر من از دست چو گل

وز چمن وصل توان مهر گیایی نرسد

نیست عجب گر نرسد گوهر وصل تو به من

ملک سلیمان چه عجب گر به گدایی نرسد

بر سر شاخی که ازو بوی وفای تو دمد

من نرسم که بر فلک بی سر و پایی نرسد

بی تو مجیرست و لبی مانده دعای تو درو

که دست او در غم تو جز به دعایی نرسد