طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

ای آن که چو بگذری تو بر یاد دلم

جز گریه نگیرد زغمت داد دلم

تا از تو جدا فتادم ای وای بمن

یادت نرسد اگر به فریاد دلم