طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

هرجا که سگیست آستانی دارد

هر جا مرغیست آشیانی دارد

جز درگه تو، طبیب خو کرده به غم

کافر بادا اگر گمانی دارد