جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴۵

ای دوست چه شد چه شد که یادم نکنی

یک لحظه به وصل خویش شادم نکنی

مقصود من از جهان وصال تو بوَد

آخر ز چه رو دمی مرادم نکنی