جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۱۷

چون شمع منم سوخته ساخته‌ای

ویرانهٔ دل را به تو پرداخته‌ای

گویند که پروانه کند جانبازی

من شمعم و در غم تو سر باخته‌ای