جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۱۷

چون شمع منم سوخته ساخته ای

ویرانه دل را به تو پرداخته ای

گویند که پروانه کند جانبازی

من شمعم و در غم تو سر باخته ای