جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۷۴

چشمت که کرشمه می کند با دل من

حل می نکند ز وصل خود مشکل من

مهر تو سرشته اند گویی ز ازل

ای نور دو دیدگان من با دل من