جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۳۲

بنگر به گل دو رنگ ای ماه عجم

یک روز زر طلا و یک روز بقم

مانند دو عاشقند بنشسته به هم

او سرخ شده ز شرم و او زرد ز غم