جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۳۱

چشمش به کرشمه گفت جان می‌بخشم

وز مستی و سرخوشی جهان می‌بخشم

نرگس به شفاعت از چمن سر بر کرد

گفتا که به عشق تو روان می‌بخشم