جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۲۵

چون شمع ز سر تا به قدم می‌سوزم

من سوخته‌ام دگر به غم می‌سوزم

در حسرت شیرین لب آن یار عزیز

یک دم نه که تا به صبحدم می‌سوزم