جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۱۱

ای بر دل و جان ز هجر او صد بارم

مُردم ز غمش نخورد غم یک بارم

گفتم باری وصال جان دریابم

مقبول نشد نداد دلبر بارم