جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰۶

چون شمع به هجران رخت سوخته ام

جز روی تو دیده از جهان دوخته ام

فرهاد صفت دورم از آن نوش لبت

وز نیش جفا به جورت آموخته ام