جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۹۴

وقتست که باغ را به بار آید گل

وز سرو قد تو در کنار آید گل

با خار فراق حالیا می‌سازیم

دانیم یقین کز پی خار آید گل