جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸۹

تا کی به غم زمانه سازیم ای دل

در بوته غم چو زر گدازیم ای دل

چون نیست میسّرت وصالش شبکی

تا چند ز دور عشق بازیم ای دل