جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۵۷

دل نیست دل تو سنگ خاراست مگر

زلف سیهت مایه سوداست مگر

خطّی که به گرد ماه رویت پیوست

گر شک نکنم دود دل ماست مگر