جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۵۴

آن باد بهار بین که برخاست دگر

وز نو چمن جهان بیاراست دگر

اندر چمن گل چو نظر می‌کردم

در چهره او چو نور پیداست دگر