جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۳

بستان دلم همیشه نار آرد بار

وز گلبن وصل یار خار آرد بار

نالد دل ... در خار فراق

باشد که گل وصال بار آرد بار