جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۷

چون قدّ تو سرو سرفرازی نکند

چون باد به زلفین تو بازی نکند

ما بنده مخلصیم دانی به یقین

لطف تو چرا بنده نوازی نکند