جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۱

مپسند که دل بی تو دهد جان مپسند

دل داده خود بی سر و سامان مپسند

آن دل که به زلف سرکشت دربستیم

همچون سر زلف خود پریشان مپسند