جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۹

ای همّت من درخور بالات بلند

در بر رخ دوستان ازین بیش مبند

تا چند کنی جور و جفا بر جانم

هرگز که کند ز دوستان جور پسند