جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۵

چون ماه رخش تمام پیراسته شد

خلقش به جهان ز جان و دل خواسته شد

چون وسمه بر ابروان دلبند نهاد

گل بود به سبزه نیز آراسته شد