جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۰

چون چشم خوشت مست و خرابی باشد

تابنده چو رویت آفتابی باشد

ای دوست رخ تو دیده ام دوش به خواب

روشن تر از این خواب چه خوابی باشد