جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۶

آن دوست که آرام دل ما باشد

گویند که زشتست بهل تا باشد

شاید که به چشم کس نه زیبا باشد

تا باری از آن من تنها باشد