جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۵

این درد مرا مگر دوایی برسد

وین ناله به گوش بینوایی برسد

نی نی غلطم که از گلستان رخش

کی بوی گلی به بینوایی برسد