جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۴

دیدم صنمی به قد چو سرو آزاد

چون نرگس تازه گل رخی حور نژاد

صد خار جفا دمیده پیرامن او

همسایه بد خدای کس را مدهاد