جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۴

زیبا رخ تو ماه درفشان منست

شیرین لب تو لعل بدخشان منست

زلف تو که عالمی از او آشفتست

جمعیت خاطر پریشان منست