جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

از روشنی روی تو مه در کم و کاست

خورشید جهان نما ز رویت زیباست

اندر چمن خلد یکی سرو نرست

مانند قد تو گر ز من پرسی راست