جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷

عشّاق به درگهت اسیرند بیا

بدخویی تو بر تو نگیرند بیا

هر جور و جفا که کرده ای معذوری

زان پیش که عذرت نپذیرند بیا