اگرچه یار تواند به سوی خسته، نظر
ز روی لطف فکندن ولی نمیفکند
چرا همیشه دل دشمنان کند خرم
چرا مدام دل دوستان خود شکند
مکن مکن که ز باغ دل وفاداران
کسی درخت محبّت ز بیخ برنکند