جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۱۰

کنون عمری که سرگردان عشقم

غریق بحر بی پایان عشقم

علاج درد ما را چاره ای ساز

ز الطافت که من نالان عشقم

خدا را با طبیب من بگویید

نداند هیچکس درمان عشقم

ندارم اختیاری بر دل خویش

کنون عمری که سرگردان عشقم

بکن رحمی بدین مسکین دل من

که من بس بی سر و سامان عشقم

ز ابر لطفت ای یار دلارام

به سر بارد همی باران عشقم

نصیحت کم کنیدم در غم عشق

مسلمانان که جان در جان عشقم

ز هجران رخت ای نور دیده

رسیده بر فلک افغان عشقم

ز غمزه بر جهان آمد خدنگی

نشد بیرون ز دل پیکان عشقم