جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۹۱

تا چند ز هجرت دلم ای یار بنالد

بی روی تو شب تا به سحر زار بنالد

از حسرت لعل شکرین تو چو طوطی

در بند قفس گشته گرفتار بنالد

هر شب به سر کوی تو از درد جدایی

فریادکنان از غم دلدار بنالد

باور نتوان داشت از او لاف محبّت

گر عاشق گل در چمن از خار بنالد

روزی که قدم رنجه کنی بر سر بیمار

معذور همی دار چو بیمار بنالد

چندان ز غم عشق تو ای دوست بنالم

کز سوز دل من در و دیوار بنالد

هر شب ز غم هجر تو تا صبح بنالم

چون مرغ سحر در غم گلزار بنالد

چون کار جهان بی ستمی نیست همی ساز

کان یار نخوانند که از یار بنالد