سحاب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲

هر لحظه دل از یکی است خشنود مرا

گویی بت تازه ایست مقصود مرا

ای کاش فزون نبود دلبر ز یکی

یا آنکه هزار دل فزون بود مرا