فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲۷

تا چند توان به ناتوانان دیدن

جور و ستم جهان ستانان دیدن

تا کی به هوای زندگی در پیری

با دیده توان مرگ جوانان دیدن