فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۴

هر کس میِ بی‌حقیقتی نوش کند

هر قول که می‌دهد فراموش کند

یک رشته حقیقت آشکارا گفتم

گر دولت ما به حرف حق گوش کند