فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۰

چشم تو خدنگ سینه دوزی دارد

خشم تو پلنگ کینه توزی دارد

هر چند بود دل تو چون آهن سخت

پرهیز از آن ناله که سوزی دارد