فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۸

در ملک جهان زوال مال همه است

هنگام خوشی منال مال همه است

پامال غنی بود تهی دست چرا

گر نعمت و جاه و مال، مال همه است