فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۷

هر چند که پشت خم تخت من است

در روی زمین برهنگی رخت من است

با اینهمه جور چرخ و بی مهری ماه

خورشید فلک ستاره بخت من است