فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

اکنون که چمن چو چتر کیکاوس است

وز سبزه دمن چو خوابگاه طوس است

برخیز به بط کن می چون چشم خروس

کز گل در و دشت چون پر طاوس است