فرخی یزدی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۲۹

آنان که از فراعنه توصیف می‌کنند

از بهر جلب فایده تعریف می‌کنند

بام بلند همسر نام بلند نیست

از فکر کوته است که تصحیف می‌کنند

تخفیف و مستمری و شهریه و حقوق

گیرند و بالمناصفه تنصیف می‌کنند

در حیرتم ز ملت ایران که از چه روی

معتاد گوش خود، به اراجیف می‌کنند

آزادی است و مجلس و هر روزنامه را

هر روز بی‌محاکمه توقیف می‌کنند

گویند لب ببند چو بینی خطا ز ما

راهی است ناصواب که تکلیف می‌کنند

فرش حصیر و نان و پنیر و مقام فقر

ما را توانگران به چه تخویف می‌کنند