اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۲۰۵

با عشق توام ناله فراموش نگردد

این دود چراغی است که خاموش نگردد

داده است فریب نگهت خام دلان را

آن باده که خمیازه کش جوش نگردد