اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۸۷

دگر چه باده به پیمانه می کند دل ما

که مشق گریه مستانه می کند دل ما

به جان شکافی مژگان قسم که شب همه شب

خیال زلف تو را شانه می کند دل ما

فضول قدر نفهمیدگی نمی داند

چه بحثهای حریفانه می کند دل ما

چگونه رخنه گر ملک عافیت نشود

حدیث تیغ تو افسانه می کند دل ما

دماغ سیر ندارد حریف صحرا نیست

جنون به حوصله خانه می کند دل ما

گهی به دام تپدگاه در قفس رقصد

طواف کعبه و بتخانه می کند دل ما