قاسم انوار » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۸۲

اگرچه خسرو عالم شوی و گر فغفور

بنام نیک توان بود در جهان مشهور

خلیفه زاده حقی بصورت و معنی

بپنج روزه فانی چرا شوی مغرور؟

شراب خاص خدا نوش کن، که نوشت باد!

چه جای بانگ دف و نای و نغمه طنبور؟

خدای یار همه عاشقان رهرو باد!

بحق جعفر صادق، بعزت طیفور

کسی کجاست بعالم که عذر من خواهد؟

شبست و نعره مستی و موسیم بر طور

تو خوش بخفته بخوابی و یار بیدارست

قسم بجان تو، ای جان، ندارمت معذور

ز روی عقل عیان چشم قاسمی دیدست

حبیب چون مه تابان، رقیب ازین در دور