نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵

در عشق توام جهان سرایی تنگ است

همچون چشمت دلم فضایی تنگ است

ای در دل من ساخته منزلگه خویش

معذور همی دار که جایی تنگ است