دو کانِ گزیده به چنگ آمدش
که زرّ گرامی چو سنگ آمدش
یکی کان از آن سوی شهر سوان
به دو هفته در زیر ریگ روان
کشیده به «عیذاب» و مرز حبش
چنان گوهر پاک خورشیدفش
به راهی که گر تیر برداشتی
چنان راه بیراه بگذاشتی
نه آباد جایی و نه چاهی بر آب
همه ریگ جوشیده از آفتاب
به نزد «سَکِمّاسَه» کانِ دگر
که زرّی ندیدی از آن پاکتر
چو از روبله بگذری هفت روز
پدید آمد آن کان گیتی‌فروز
چنین تا به مرز سیاهان زفت
زبانه کشیده‌ست زرّ، ای شگفت
نپرّد در آن راه پرّان عقاب
ز بی‌آبی و تابش آفتاب
همه گنج‌ها زیر رنج اندر است
همه شادکامی به گنج اندر است
یکی خاربن در همه مرز و بوم
نیابی ز ریگ روان و سموم
به گاه بهاران و گاه خزان
همی گنج‌ها را ببالید از آن
چو خودکامه از باختر بازگشت
سراسر جهان زو پُر آواز گشت