عسجدی » اشعار باقیمانده » شمارهٔ ۲۲ - قطعه در پند و اندرز

چرا نه مردم عاقل چنان بود که بعمر

چو درد سر کندش مردمان دژم گردند

چنان چه باید بودن که گر سرش ببری

بسر بریدن او دوستان خرم گردند