سعدی » مواعظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۴

آن گل که هنوز نو به دست آمده بود

نشکفته تمام باد قهرش بربود

بیچاره بسی امید در خاطر داشت

امید دراز و عمر کوتاه چه سود؟