غالب دهلوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

قانع نیم ار بهشت نیزم بخشند

از بخشش خاص تا چه چیزم بخشند

امید که صرف رونمای تو شود

جانی که به روز رستخیزم بخشند