سعدی » مواعظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۱

عنقا بشد و فر هماییش بماند

زیبندهٔ تخت پادشاییش بماند

گر مه بگرفت صبح صادق بدمید

ور شمع برفت روشناییش بماند